het Palestijnse volk op te waarderen naar zoals hij het noemt, een bloeiende gemeenschap van duizenden en duizenden jaren oud.
In het door hemzelf ontworpen Atlas of Palestine een boekwerk uit 2004 staan in het
voormalige Palestina Mandaatgebied zeker 50.000 Palestijnse plaatsen, die moeten aantonen dat het Palestijnse volk al voor de deling in 1947 - 1948 bestond.
Dat die plaatsen niet in andere atlassen staan, is omdat volgens Salman Abu Sitta Ben Gurion in Juli 1949 tientallen Israelische experts de opdracht gaf om alle geografische kaarten te ontdoen van Palestijnse namen en te vervangen door Hebreeuwse namen. Dat hiervoor bewijs ontbreekt, deert Salman Abu Sitta niet, want het doel heiligt immers de middelen.
Dat er al vele duizenden jaren Arabieren in dit gebied wonen, is een understatement, maar niemand heeft ooit kunnen aantonen, dat er zoiets als een Palestijnse gemeenschap heeft bestaan.
Maar volgens Salman Abu Sitta is dat wel het geval, en hij tracht dit vooral met leugens te bewijzen.
De arabische geschiedschrijving zou je dan ook het beste kunnen omschrijven als een Islamistische revisionistische samenzwering, waar de historische feiten, en waarheid ondergeschikt aan zijn.
Voordat er zelfs sprake van een Joodse staat was, maakten reizigers verslag van het desolate en onbewoonde Palestina in 1872.
In Tent Work in Palestine (1872), C. F. Conder noted of Palestine's population: 'The population of the land is insufficient; and it has been calculated that Palestine might support ten times its present total of inhabitants ....'' The British Consul for Palestine, James Finn, wrote in an 1857 report to London that 'the country is in a considerable degree empty of inhabitants." Bron Middle Eastern Studies
Geen bloeiende Palestijnse gemeenschappen, maar rondtrekkende Arabieren op zoek naar werk. Het Palestijnse volk werd feitelijk door de zelfstandigheid van Libanon, Syrië, Jordanië en Irak geboren, want in het Ottomaanse rijk, konden de bewoners vrij rondtrekken, immers ze bleven altijd in het Ottomaanse Rijk, en ook gedurende de periode dat er sprake was van mandaatgebieden, konden de bewoners daarvan van het ene gebied in het andere verhuizen.
Hier kwam een einde aan, met de autonomie van Libanon, Syrië, Jordanië en Irak, en werden de Arabieren in het Britse mandaatgebied Palestina stateloos.
De rest is bekend.
Population bron Middle Eastern Studies