donderdag 29 september 2011

Job Cohen versus Uri Rosenthal

Het dhimmi gedrag van Job Cohen als Burgemeester van Amsterdam heeft de critici ervan weerhouden om zijn beleid te toetsen aan zijn Joodse achtergrond. Het heeft Job Cohen weinig of niets opgeleverd. Zijn imago als bestuurder en politicus is die van de theedrinkende Burgemeester en nu de poedel van Rutte.

Nu onze minister van buitenlandse zaken Uri Rosenthal het gezamenlijke standpunt van de EU over de mensenrechten in Israël en de Palestijnse gebieden heeft geblokkeerd, omdat deze volgens Rosenthal te eenzijdig kritisch richting Israël is, zijn de eerste beschuldigingen dat zijn Joodse achtergrond hier aan ten grondslag ligt al hoorbaar.

Volgens het Duitse weekblad "Der Spiegel," speelt de Joodse achtergrond van Rosenthal een rol in zijn weigering om akkoord te gaan met het EU standpunt.

Als eerste heeft ook het zelf verklaarde morele geweten van de Nederlandse politiek gereageerd.
Alexander Pechtold eist uitleg van Rosenthal.

zondag 25 september 2011

'Antisemitisme groeit onder de aanhang van Duitse partij Die Linke'

Op 27 Mei 2011 publiceerde Trouw een artikel van een onderzoek, waarvan de conclusies nog niet waren gepubliceert.

Het antisemitisme in Duitsland is bezig aan een opmars. Niet onder aanhangers van partijen als de neonazistische NDP, maar onder de maatschappijkritische leden van het linkse Die Linke. Dat is de conclusie van een onderzoek dat nog niet is gepubliceerd, maar al wel de nodige beroering wekte. De beschuldigingen van antisemitisme binnen Die Linke leidde deze week zelfs tot een debat in de Duitse Bondsdag.
Lees verder in Trouw

In de Jerusalem Post vandaag word dit nieuwe antisemitisme omschreven als de nieuwe variant van het hedendaagse antisemitisme, "het openlijk walgen van Israel." Waar de linkse politieke kopstukken deze beschuldigingen verontwaardigt van de hand wijzen,laten de lagere partijleden openlijk hun schroom varen, en laten ze zien, dat ze wat velen al jaren zeggen, namelijk dat de aanhangers van radicaal links eigenlijk de kinderen van Hitler zijn.
Götz Aly historicus en oud Maoist heeft over de naoorlogse linkse generatie een boek geschreven met de provocerende titel,"Unser Kampf." Al eerder had de Duitse historicus Ernst Nolte geschreven dat Lenin de wegbereider voor Hitler was.

Het antisemitisme was volgens Aly een wezenlijk bestanddeel van het gedachtegoed van de radicale ‘68’ers’, die met name in Duitsland talrijk waren. Hun gezindheid werd weliswaar tot uitdrukking gebracht in anti-zionistische en (met name) anti-
Amerikaanse parolen, maar achter deze linkse cosmetica gingen klassieke anti-Joodse vooroordelen schuil.
Net als in de jaren dertig werden jodendom en grootkapitaal met elkaar in verband gebracht.
En net als in de jaren dertig waren Joden (onder wie de Berlijnse hoogleraren Richard Löwenthal en  Ernst Fraenkel) het doelwit van lastercampagnes. In 1969 beraamde een bewoner van Kommune 1 zelfs een (mislukte) bomaanslag op het joods gemeentecentrum in West-Berlijn – nota bene op 9 november, de 31ste verjaardag van de Kristalnacht.

De anti Israel kritiek als schaamlap voor antisemitisme, wordt steeds openlijker en brutaal door aanhangers van de linkse politieke ideologie uitgedragen.
Hier hebben in ons parlement Jolanda Sap (GroenLinks) en Emile Roemers (SP) nog steeds hun politiek correcte jasje aan, maar wat daar in werkelijkheid onder zit, laten de aanhangers van deze linkse partijen maar al te vaak zien.
Onder die aanhang zitten vele schimmige organisaties waarvan de bekendste onder de naam, "Internationale Socialisten." opereert.  Deze fascistische organisatie is diep verweven met GroenLinks en de SP, en heeft innige contacten met de internationale beweging, De Moslim Broederschap, die zoals we weten de geestelijke en ideologische ouder is van de Hamas en de Hezbollah.
Dossier Internationale Socialisten

woensdag 21 september 2011

Dries van Agt het 30 jarige bestaan van Israël

Toespraak Minister-President Van Agt
Congresgebouw te 's-Gravenhage 11 Mei 1978
Ter ere van het 30-jarige bestaan van de staat Israël 

Op deze bijzondere en blijde dag herdenken wij hier tezamen dat 30 jaar geleden de staat Israël werd geboren. Deze feestelijke bijeenkomst biedt mij de gelegenheid namens de Nederlandse Regering en het Nederlandse volk, onze bijzonder hartelijke gelukwensen aan te bieden aan regering en volk van Israël ter gelegenheid van deze heuglijke gebeurtenis.

Helaas worden deze gevoelens van vreugde die wij speciaal vandaag koesteren jegens het Israëlische volk, getemperd door de gedachte aan de treurige gebeurtenissen die mede ten grondslag lagen aan de stichting van de staat Israël. 
De onafhankelijkheidsproclamatie van 14 mei 1948 in Tel Aviv valt immers niet los te denken van het immense leed dat het Joodse volk vóór en tijdens de Tweede Wereldoorlog werd aangedaan. Met name voor degenen die wisten te ontkomen aan de gruwelen van vervolging en uitroeiing, betekende de stichting van de staat Israël de zo lang verbeide mogelijkheid om zich voortaan in volle vrijheid en met behoud van de eigen identiteit een vreedzame toekomst te scheppen.

Ook vanuit ons land zijn vele Joodse landgenoten naar de jonge staat Israël getrokken om zich aldaar, samen met pioniers afkomstig uit andere delen van de wereld, geheel te wijden aan de opbouw van de Joodse natie. Binnen Nederland zijn wij met grote aandacht het wel en wee van het Joodse volk binnen het nieuwe staatsverband blijven volgen.
De verwevenheid van het Christendom met de geschiedenis van het Nabije Oosten is daar niet vreemd aan.

Daarnaast wordt deze grote aandacht voor het Israëlische volk verklaard door de omstandigheid dat vele generaties Joodse landgenoten mede het gezicht hielpen bepalen van de Nederlandse samenleving waaraan zij op velerlei terrein zulke waardevolle bijdragen hebben geleverd. De grote verbondenheid, door de eeuwen heen gegroeid, met de Joodse bevolkingsgroep uitte zich op dramatische wijze tijdens de Februaristaking van 1941 in Amsterdam, toen een massaal protest opklonk tegen de door de bezetters jegens de Joodse bevolking ontketende terreur. Het afschuwelijke lot dat zovele van onze Joodse landgenoten trof, verklaart evenzeer onze huidige gevoelens voor land en volk van Israël.

Veel heeft het Israëlische volk in de afgelopen 30 jaar bij het opbouwen van zijn staat tot stand weten te brengen. De opmerkelijke resultaten die de Israëlische landbouwers bereikten bij het cultiveren van hun land, en de transformatie van dorre woestijn in vruchtbare groene landbouwgronden is misschien wel één van de meest opvallende resultaten van de inspanningen van het Israëlische volk.

Daarnaast kan het echter ook wijzen op talloze andere indrukwekkende resultaten die werden bereikt in velerlei sectoren' van de Israëlische samenleving. Doch naast de vreugde daarover is er ook zorg, dat nog steeds geen regeling is gevonden voor het conflict, dat bij de vestiging van de staat Israël tussen haar en haar buren is ontstaan. Wij vanuit Nederland hopen van harte dat binnen afzienbare tijd een rechtvaardige en duurzame regeling van dit conflict gevonden kan worden welke de vrijheden en rechten van alle volkeren in het Midden-Oosten voorgoed zal waarborgen.
Eerst dan zal het volk van Israël de rust kennen waarnaar het al eeuwenlang hunkert.

Staatscourant Vrijdag 12 Mei 1978




maandag 5 september 2011

Wilders krijgt gelijk, Erdogan is een gevaarlijke Islamist

Erdogan zit tot over zijn oren in de organisatie van de Gazavloot, die uiteindelijk het leven van 9 IHH activisten het leven koste.
Nu het VN rapport over de Gazavloot is uitgelekt, is Erdogan totaal door het lint gegaan.
Maandenlang heeft de Netanjahoe hem het gevoel gegeven, dat Israël onder de juiste politieke druk wel akkoord zou gaan met zijn eis om excuus voor het optreden van de Israelische commando's te maken.
Nu blijkt steeds duidelijker, dat Israel nooit van plan is geweest om zich door deze islamist te laten chanteren.
Excuus maken zou in dit geval een vorm van appeasementpolitiek bedrijven zijn, want Islamisten zijn pas tevreden als Israel niet meer bestaat. Na elke buiging zal een reden worden bedacht voor een nieuwe buiging.

Hoewel er cultureel tussen Arabieren en Turken en wereld van verschil bestaat, gedraagt Erdogan zich steeds meer als een Arabier. Al het goede is Islam, en het slechte is het Westen, de rode draad in het Arabische historische denken.
Jarenlang is Israël de grootste pleitbezorger voor toetreding van Turkije tot de EU geweest, en de reden hiervoor is, dat men in Israël de groeiende politieke macht van Erdogan zag ontwikkelen, en de enige dat deze Islamist kon indammen, zou het keurslijf van de EU zijn.  Immers de enige discipline die de EU wel kan opbrengen is de schijnmoraal van mensenrechten en het fatsoenlijk met elkaar omgaan als belangrijkste maatstaf voor een EU lid.

Duidelijk is nu wel voor iedereen in de EU, dat Geert Wilders zijn onparlementaire maar juiste karakterisering van de persoon Erdogan geen woord verkeerd blijkt te zijn.

Erdogan is door het lint gegaan, omdat het VN rapport  het recht van Israël om een blokkade van Gaza te hanteren volgens de regels van het Internationale recht is. Dat het optreden van de soldaten de toets der kritiek niet kan doorstaan, is eigenlijk niet meer dan een lastige voetnoot.
Het is de directe betrokkenheid van Erdogan met de organisatie van de Gazavloot, die hem in het politieke drijfzand heeft gezogen. Zijn reactie laat zien, dat hij de strategie van Netanjahoe begint te begrijpen, en in plaats van af te koelen, dreigt hij met oorlog.
Erdogan dreigt met het inzetten van de Turkse vloot in de Middellandse zee, en lijkt hiermee een conflict met Israël uit te lokken.

De vraag is nu, wanneer Erdogan door een staatsgreep zal worden afgezet, want deze Islamist is net zo radicaal en onverantwoordelijk als Ahmedinejad of Hezbollah leider Hasan Nasrallah.